Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

... εργαζόμενοι στα sites: αγώνας για ΣΣΕ συντακτών ...


*
Κατάληψη ΕΣΗΕΑ
***
*
2,5 ευρώ την ώρα χωρίς ρεπό:
Να μη γίνουμε διαδικτυακοί σκλάβοι!
.

2,5 ΕΥΡΩ ΤΗΝ ΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΡΕΠΟ
.
Αυτή είναι η καλύτερη κοστολόγηση της εργατικής μας δύναμης που όσο και να ψάξαμε βρήκαμε στο «παρόν και μέλλον της δημοσιογραφίας», στην αγορά εργασίας των ειδησεογραφικών sites/portals. Τα αφεντικά εκμεταλλεύovται τις νομοθεσίες των μνημoνίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τoυς εκατοvτάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας βάλoυν να δουλεύουμε συνεχώς, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
.
ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ
.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοoργανωμένoυ αγώνα. Ακολουθούμε το παράδειγμα των συνάδελφων μας στα sites enet.gr και dealnews.gr, που με δικαστικές αποφάσεις πέτυχαν να πληρώνovται ως εσωτερικοί συντάκτες, με βάση τα οριζόμενα για εξαρτημένη εργασία στις συμβάσεις των ενώσεων συντακτών. Οργανωνόμαστε εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες σε οριζόντιες δομές χωρίς εργατοπατέρες, χωρίς κόμματα, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη.
.
ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ 
  • Βασικό μισθό με πλήρη ασφάλιση, πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για σαββατοκύριακα, συνδικαλιστικά δικαιώματα.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ SITES
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
---
*

... χυδαία συκοφαντική επίθεση εναντίον του Γ. Φιλιππάκη ...


*
Τυπολογίες
***
*
ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ & ΜΜΕ καταγγέλλει την πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, Ελένη Σπανοπούλου, που σε χτεσινή γραπτή δήλωσή της, προσπαθώντας να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο, κατέφυγε σε χυδαία συκοφαντική επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ και συνδικαλιστών του, ισχυριζόμενη ότι ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ και μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Γ. Φιλιππάκης, προπηλάκισε την ίδια και άλλους συναδέλφους κατά τη διάρκεια της πρόσφατης ΓΣ του ΕΔΟΕΑΠ.
Το ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ & ΜΜΕ διαψεύδει κατηγορηματικά ότι ο συγκεκριμένος ή οποιοσδήποτε άλλος συνάδελφος που συσπειρώνεται στις γραμμές του, προέβει σε βιαιοπραγίες. Το ΠΑΜΕ δεν χρησιμοποιεί ούτε έχει ανάγκη να προσφεύγει σε τέτοιες μεθόδους. Τοποθετείται καθαρά και ανοιχτά και αντιπαρατίθεται με επιχειρήματα με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Η πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ ψεύδεται συνειδητά και σκόπιμα. Η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ ακολουθώντας παρελκυστικές πρακτικές έκανε ότι περνούσε από το χέρι της, ώστε να εκφυλιστεί η Γενική συνέλευση και να μην πάρει αποφάσεις και τώρα επιχειρεί αντιπερισπασμό συκοφαντώντας συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, με στόχο να συγκαλύψει την πραγματικότητα που λέει ότι η ίδια και το υπόλοιπο ΔΣ του οργανισμού ήταν προπομπός των σχεδιασμών κυβέρνησης και ΕΕ για το βούλιαγμα των Ταμείων.
Αυτά κατάγγελλε εξαρχής και διαχρονικά το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ, αναδεικνύοντας τις πολιτικές ευθύνες της διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ στη σταδιακή διαδικασία κατεδάφισης του Ταμείου. Αυτά είπαν και οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού, προκαλώντας ενόχληση στη διοίκηση, η οποία προσπάθησε να εγκλωβίσει τη συνέλευση σε λογικές μακριά από την πολιτική ουσία του θέματος.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα. Αυτά για τα οποία προειδοποιούσε το ΠΑΜΕ, επαληθεύονται πλήρως. Όσοι νομίζουν ότι με ψέματα και αθλιότητες θα αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και θα κρύψουν τις ευθύνες τους, είναι πέρα για πέρα γελασμένοι.
---
*

... ΕΔΟΕΑΠ: είμαστε μια (ιδανικά) συγχυτική ατμόσφαιρα !!!

*
Τυπολογίες
***
*

“Τα διαθέσιμα του ΕΔΟΕΑΠ
είναι 60.668.483,02 € (7/6/2012)
και αφορούν στην κάλυψη πάγιων
και λειτουργικών αναγκών μας”
Δήλωση της Προέδρου του Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ Ελένης Σπανοπούλου
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ζητάω συγγνώμη για την εύλογη  αγωνία που προκάλεσε στον Κλάδο  η ανακοίνωση για την ΤτΕ  την επομένη των βουλευτικών εκλογών. Ανθρώπινο λάθος  μας, που έγινε  σε μια πανελλαδική και πανευρωπαϊκή συγχυτική ατμόσφαιρα. Ο ΕΔΟΕΑΠ δεν κατέρρευσε  αλλά κινδυνεύει σοβαρά  από: Το εγκληματικό κούρεμα της 9ης Μαρτίου, την αδιαφανή διαχείριση των Αποθεματικών του από την Τράπεζα Ελλάδος και αποδεδειγμένα διοικητικά λάθη στο πάλαι ποτέ εύρωστο  παρελθόν του.
Όλα τα έχω δημόσια καταγγείλει.
Σε αντίθεση με το «Κοινωνικό» Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας που καταρρέει, το Αυτοδιαχειριζόμενο και Αυτοδιοικούμενο Ταμείο μας, με απολύτως Καταστατικές  και ομόφωνες αποφάσεις του ΔΣ, έχοντας έγκαιρα λάβει μέτρα, είναι σε θέση να καταβάλει κανονικά τις Συντάξεις,  να  παρέχει υψηλής Ποιότητας  Περίθαλψη  και να στηρίζει με κοινωνικές παροχές  τους 20000 ασφαλισμένους του για το 2012  μέχρι και  το 2014.
ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΩ όλους τους ασφαλισμένους μας ότι τα  διαθέσιμα του ΕΔΟΕΑΠ είναι  60.668.483,02 € (7/6/2012) και αφορούν στην κάλυψη πάγιων  και λειτουργικών αναγκών μας. Τα χρήματά μας είναι μέχρι το τελευταίο ευρώ κατατεθειμένα στους τραπεζικούς λογαριασμούς του Οργανισμού. Είναι χρήματα  για τη διαχείριση των οποίων από τον Καταστατικό μας νόμο ρητά την ευθύνη έχει η Διοίκηση και  αποτελούν την περιουσία των σκληρά εργαζόμενων της Ενημέρωσης.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ,  ότι το υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού  του ΕΔΟΕΑΠ στην ΤτΕ είναι, στις 7/6/2012, 90.312.441,47 € και όχι 5.618.934,25 € όπως υποστηρίζει ο κ. Γ. Προβόπουλος. Και  χαιρετίζω  το γεγονός ότι η Εισαγγελική Αρχή διερευνά τη διαχείριση  των Αποθεματικών μας από τα 115.312.441,47 € της 9ης και όχι από τα 59.097.624,42 € της 12ης Μαρτίου 2012.
ΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και εντολή των Ενώσεων του Κλάδου ψήφισα ΟΧΙ στο κούρεμα και θα αντιστέκομαι στο PSI με όλες μου τις  δυνάμεις, τις οποίες  αντλώ μόνο από τις Αξίες που υπηρετώ και από τους συναδέλφους, που με τίμησαν με την ψήφο τους  και με εμπιστεύονται. Είμαι ανοιχτή σε κάθε έλεγχο.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ θα πρέπει να δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη  όχι μόνο για τα Αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ, αλλά για το Κοινωνικό Κεφάλαιο όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων της χώρας που υποχρεώθηκαν με νόμο, να εμπιστευθούν την, όπως αποδεικνύεται απολύτως αδιαφανή διαχείρισή της,  πριν και μετά το PSI.
Αυτή την ευθύνη  αναλαμβάνω προσωπικά στο ακέραιο και στο μέρος που μου αναλογεί!
Η κατάσταση είναι κρίσιμη. Καλώ όλους τους ασφαλισμένους και τις Ενώσεις μας, με ψυχραιμία  να σταθμίσουν ποιός είναι ο πραγματικός εχθρός. Αν είναι η Σπανοπούλου, η παραίτησή μου στη διάθεσή τους…
ΔΗΛΩΝΩ ότι αν η νόμιμη πλειοψηφία ζητήσει κάλπη φυσικά και  θα την έχει.
Αν ο Κλάδος επιλέξει να παραδώσει τον ΕΔΟΕΑΠ σε αυτούς που καθοδηγούν, βρίζουν και βιαιοπραγούν ενάντια σε δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους του, τότε ο υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕΓιώργος Φιλιππάκης χτυπώντας εμένα και άλλους συναδέλφους έδειρε τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν αξίζει ούτε να τον μηνύσω!
Αυτοί που βρήκαν την ευκαιρία,  γιατί δυστυχώς τους δόθηκε,  να επιχειρήσουν τη διοικητική  άλωση του ΕΔΟΕΑΠ για παραταξιακά και κομματικά οφέλη  είναι εκείνοι που διέλυσαν την ΕΣΗΕΑ και άφησαν τον κλάδο ανυπεράσπιστο στην πολιτική ασυδοσία, τα εργοδοτικά συμφέροντα  και την  ανεργία.
Ως δημοκρατικά εκλεγμένη Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ  έχω το νόμιμο καθήκον και την ηθική υποχρέωση να προστατεύσω  με κάθε νόμιμο μέσο τον Οργανισμό από πιθανή επανάληψη των τραμπουκισμών της Γενικής Συνέλευσης.
Ως μέλος της ΕΣΗΕΑ ντρέπομαι γιατί ανήκω σε συνδικαλιστικό σωματείο που ΔΕΝ καταδίκασε απερίφραστα τη βία!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ τα μέλη του ΔΣ να υποστηρίξουν τις προτάσεις που καταθέτω στη σημερινή συνεδρίαση, να συμβάλουν  με γόνιμο και υπεύθυνο προβληματισμό για την εκτίμηση και αντιμετώπιση της κατάστασης και να δοθεί διέξοδος με γνώμονα μόνο τη νομιμότητα, τη διαφάνεια, τη δημοκρατικότητα, το Καλό του Ταμείου  μας, την αξιοπρέπεια και την ευθύνη καθενός ξεχωριστά και όλων ΜΑΖΙ.
Στη ζωή, στη δουλειά και στον ΕΔΟΕΑΠ έχω έμπρακτα αποδείξει ότι παλεύω όρθια μέχρι το τέλος και δεσμεύομαι  ότι θα συνεχίσω.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

... Σωτήρης Μανιάτης - για τα απεργιακά στην "Ε" ...

*
Σχόλιο του συντάκτη Σωτήρη Μανιάτη 
στο Blog Εκπροσώπου Συντακτών

της "Ελευθεροτυπίας"
***

*
Μερικές επισημάνσεις
για τα απεργιακά στην "Ελευθεροτυπία"
.
Τελευταία ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά. Εκτοξεύθηκε για άλλη μια φορά λάσπη από διάφορους που θεωρούν ότι μπορεί να πράττουν ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για εκείνα των άλλων. Δεν θέλησα για άλλη μια φορά να κάνω την οποιαδήποτε παρέμβαση άμεσα γιατί καταλαβαίνω καλά την ειλικρινή χαρά ορισμένων (για άλλους δεν μπορώ να πω το ίδιο) για την επανέκδοση της εφημερίδας, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Θεώρησα ότι είναι άδικο –αν και δικαιολογημένο θα μου επιτρέψετε- να έρχεσαι σε αντιπαράθεση και να στερείς τη χαρά από ορισμένους (επαναλαμβάνω) συναδέλφους. Κι αυτό παρότι κάποιοι, που σήμερα υποτίθεται κόπτονται για τα απεργιακά, το επιχείρησαν στις δύο προηγούμενες απεργιακές εκδόσεις αρκετές φορές και με διάφορες μεθόδους.
.
Θα μου επιτρέψετε πλέον όμως να μην κρατήσω άλλο μέσα μου τη συγκεντρωμένη αγανάκτηση των τελευταίων ειδικά μηνών κι επειδή -όπως σημειώνετε σε πρόσφατη ανάρτηση στο μπλογκ του εκπροσώπου των συντακτών «χειρότερο από τα ψέματα είναι οι μισές αλήθειες»-, να κάνω ορισμένες επισημάνσεις για τα όσα συνέβησαν από τον Φλεβάρη μέχρι σήμερα. Σημειώνω, για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, ότι εδώ και πάνω από2,5 μήνες ήμουν στη λίστα των υπό απόλυση εργαζομένων (είχα άλλωστε στοχοποιηθεί από την εργοδοσία από τα προηγούμενα απεργιακά) και από τις 8 Ιουνίου είμαι πλέον και επίσημα απολυμένος από την ιδιοκτησία της «Ε», χωρίς βεβαίως να μου έχουν καταβληθεί αποζημίωση και δεδουλευμένα.
.
Στις πρώτες δύο απεργιακές εκδόσεις, που κυκλοφόρησαν (15 και 25 Φεβρουαρίου) πριν την εκδίκαση για την υπαγωγή ή μη στο άρθρο 99, η ιδιοκτησία της «Ε» -που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση την διανομή τους (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/blog-post_3523.html
- μας επιφύλαξε διάφορες ωραίες… εκπλήξεις.

.
Αρχικά έκλεισε τη θέρμανση, θέλοντας προφανώς να… παγώσει το μεράκι μας για την έκδοση του απεργιακού. Ακολούθησε η… νεκρική σιγή των τηλεφωνικών συνδέσεων. Έπειτα ήρθε το κλείσιμο του Ίντερνετ με το πρόσχημα απλήρωτου λογαριασμού αλλά και η διακοπή λειτουργίας του εσωτερικού ηλεκτρονικού συστήματος (Hypersystem) χωρίς προσχήματα και δικαιολογίες. Μετά έκλεισε την φωτοσύνθεση, απαγόρευσε την είσοδο προς το συγκεκριμένο χώρο και στο τέλος κλειδαμπάρωσε το κτίριο. Όποιος ήθελε να πάει στο γραφείο του έπρεπε να έχει συνοδεία κάποιον από τους κλητήρες. Άρα η εργασία εντός του κτιρίου της «Ε» δεν είναι επιλογή των εργαζομένων. Στις συναντήσεις μάλιστα τότε με τους εκπροσώπους εργαζομένων, σε αντίθεση με τη σημερινή αντιμετώπιση, η ιδιοκτησία απειλούσε Θεούς και δαίμονες, υπήρχαν ακόμα και προσωπικές αναφορές και φραστικές επιθέσεις, με στόχο να μην κυκλοφορήσει η απεργιακή έκδοση …
.
Και ύστερα ήλθαν… τα εξώδικα και τα δικαστήρια. Η ιδιοκτησία, που σήμερα δίνει απλόχερα όχι μόνο το κτίριο, την υλικοτεχνική υποδομή και τον τίτλο αλλά ήταν διατεθειμένη να δώσει και το ΑΦΜ της, απέστειλε τότε εξώδικα και στα δύο πρακτορεία διανομής Τύπου (Αργος και Ευρώπη) απειλώντας με νομικές συνέπειες αν διανεμηθεί εφημερίδα με τον τίτλο «Ελευθεροτυπία», παράγωγο αυτού ή σύνθετο, παραπλήσιο και πάει λέγοντας. Όχι μόνο όποιον έδινε δανεικό το ΑΦΜ του αλλά και όσους συνεργαστούν…
.
Η απεργιακή εφημερίδα κυκλοφόρησε και η ιδιοκτησία αφού δεν κατάφερε να μας σταματήσει, μας έστειλε και με ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια επιδιώκοντας να μη βγει το δεύτερο απεργιακό. Απέτυχε, αλλά η υπόθεση εκκρεμεί… Η δήθεν αντισυμβατική εργοδοσία, έχοντας ήδη εξαθλιώσει τους εργαζόμενους αφήνοντάς τους χωρίς αποζημιώσεις και δεδουλευμένα, χρησιμοποίησε εναντίον τους και όλον τον αστικό κώδικα…
.
Τότε, όλως περιέργως, αντιμετωπίζαμε μια σειρά από νομικά προβλήματα. Απευθυνθήκαμε σε μια σειρά από νομικούς που επισήμαιναν πιθανό κίνδυνο για όσους υπέγραφαν τα κομμάτια τους. Ορισμένοι συνάδελφοι επέμεναν «ή με ονόματα ή τίποτα» ενώ άλλοι την ίδια ώρα παρουσίαζαν διάφορες απόψεις νομικών και πάει λέγοντας. Για να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται σίγουροι ότι δε βάζουμε σε κίνδυνο κανέναν και καμία συνάδελφο φθάσαμε να ζητήσουμε γνωμοδότηση και από τη νομική υπηρεσία της ΕΣΗΕΑ που γραπτώς αναφέρθηκε σε κινδύνους ακόμα και για την περιοδικότητα της απεργιακής έκδοσης (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/blog-post_14.html). Τώρα χωρίς δεύτερη σκέψη, ανακοινώθηκε ότι θα εκδοθούν τουλάχιστον τρία φύλλα, κάθε Σάββατο.
.
Τότε, η πλειοψηφία αποφάσισε να βγει απεργιακό χωρίς ονόματα ώστε να μη διακινδυνεύσει κανένας αποζημιώσεις και δεδουλευμένα . Και όλους όσοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι «ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο» η εργοδοσία, τους παραπέμπω απλώς παραπάνω σχετικά με τη χρήση του αστικού κώδικα από την συγκεκριμένη εργοδοσία και όλους όσοι βρίσκονται δίπλα της. Ακόμη και υποτιθέμενοι συνάδελφοι…
.
Τότε, συνάδελφοι μας κατηγορούσαν για αποκλεισμούς παρότι στις συνελεύσεις παρευρίσκονται πολλοί περισσότεροι από τώρα, υπήρχε επικοινωνία επίσης με τους περισσότερους συναδέλφους, από διάφορους τομείς, με ελάχιστες παρεξηγήσεις, ορισμένες καθαρές αρνήσεις, πολλές με… μισόλογα και πάει λέγοντας. Στο 2ο μάλιστα απεργιακό υπήρξαν και αρκετοί που εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν, ζήτησαν χώρο, τους δόθηκε αλλά ορισμένοι εξ’ αυτών τελικώς δεν παρέδωσαν ποτέ τα κείμενά τους. Κανείς δε σχολίασε κανέναν τότε.
.
Η μεγάλη πλειονότητα των συναδέλφων πάντως δούλεψαν με κέφι υπό αντίξοες συνθήκες. Με μηχανήματα που είχαν παραχωρηθεί, στήθηκαν σε έναν μικρό αλλά ζεστό και φιλόξενο χώρο που επίσης μας παραχωρήθηκε. Και με όλους να τρέχουμε σαν τις άδικες κατάρες για να τα προλάβουμε όλα χωρίς ενοποιημένο ηλεκτρονικό σύστημα, αλλά χρησιμοποιώντας mail, stick, ανταλλαγές χέρι με χέρι, χωρίς αρχείο αλλά με ορισμένες ευγενικές παραχωρήσεις για χρήση φωτογραφιών, δίχως εκτυπωτές και τρέχοντας σε διάφορα σημεία για εκτυπώσεις που πληρώνονταν από την τσέπη μας κ.α.
.
Τότε, ορισμένοι ζητούσαν επιμόνως (αμέσως μετά την έκδοση του πρώτου αλλά και του δεύτερου απεργιακού) απολογισμό για το πόσα λεφτά συγκεντρώθηκαν και τι έγιναν, αφήνοντας μάλιστα απαράδεκτα υπονοούμενα (παρά τις επανειλημμένες εξηγήσεις) για τα οποία δεν φιλοτιμήθηκαν να ζητήσουν έστω μια δημόσια συγγνώμη.


Τότε, χωρίς χρήματα στην τσέπη κάποιοι έβαζαν τρικλοποδιές ώστε να μη βρεθεί από κάποια Ένωσή μας το αρχικό κεφάλαιο για την έκδοση του πρώτου απεργιακού. Σήμερα τα χρήματα από εκείνα τα απεργιακά, φάνηκε ότι δεν πήγαν στις τσέπες κανενός όπως εξαπέλυαν ορισμένοι ανυπόστατες κατηγορίες, αλλά χρησιμοποιήθηκαν και ως κεφάλαιο για τη νέα «τύποις απεργιακή» -όπως οι ίδιοι ανέφεραν- έκδοση.
.
Τότε, είχε ζητηθεί να δημοσιευθεί και η αντίθετη άποψη όσων διαφώνησαν στη συνέλευση κυρίως για τον τρόπο παρέμβασης κάτι που έγινε φυσικά αμέσως αποδεκτό και πραγματοποιήθηκε. Δόθηκε μάλιστα μεγαλύτερος χώρος στη μειοψηφία ώστε να εκφράσει πλήρως την άποψή της. Τώρα πάλι δεν έγιναν καν τηλεφωνήματα σε ορισμένες κι ορισμένους, έστω για τους τύπους, που παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αδιέξοδη τακτική της εργοδοσίας, της διοίκησης και ορισμένων στελεχών που σήμερα βρίσκονται δήθεν στο πλευρό των εργαζομένων.
.
Τότε, συνάδελφοι επέμεναν ότι δεν έπρεπε να είναι κανονική η εφημερίδα αλλά να ασχολείται μόνο με θέματα απεργιακά, ένα οκτασέλιδο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ορισμένοι –και γνωριζόμαστε πλέον καλά-, έστηναν απίθανους καβγάδες χωρίς ποτέ να διατυπώσουν το δικό τους «δια ταύτα».
.
Τότε, κάποιοι έβαζαν τα ονοματάκια τους στη λίστα με τις υποψηφιότητες για συντακτική επιτροπή και περιέργως τελευταία στιγμή τα απέσυραν. Αυτή τη φορά έβαλαν το ονοματάκι τους αλλά δεν το απέσυραν. Άλλοι παραιτήθηκαν για λόγους αρχής από την τότε συντακτική επιτροπή καθώς επέμεναν σε έκδοση μόνο με υπογραφές. Τώρα, παρουσίασαν την παραίτησή τους ως αποτέλεσμα του ότι είχαν καταλάβει τις «σκοτεινές διεργασίες της τότε συντακτικής επιτροπής για την δημιουργία νέου εγχειρήματος»…
.
Τότε, είχε ζητηθεί μέχρι και να μην είναι ο τίτλος της απεργιακής έκδοσης «Οι Εργαζόμενοι» στην «Ελευθεροτυπία» αλλά να αφαιρεθεί το άρθρο (Οι) ώστε να μη θεωρηθεί ότι πρόκειται για το σύνολο των εργαζομένων αλλά για την πλειοψηφία!
.
Τότε, κάποιοι έστελναν επιστολές στο μπλογκ του εκπροσώπου (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/99_14.html), λίγο πριν την έκδοση, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν συμμετέχουν στις απεργιακές εκδόσεις ώστε να μη διακινδυνεύσουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Ορισμένοι μάλιστα είχαν συμμετάσχει και παρόλα αυτά έστελναν (κατόπιν εορτής) τέτοιου τύπου επιστολές κι έπειτα κατ’ ιδίαν ζητούσαν συγγνώμη προσπαθώντας να εξηγήσουν τους φόβους τους για το τι μπορεί να κάνει η ιδιοκτησία. Δεν τους λοιδόρησε κανείς.
.
Σήμερα, ορισμένοι εξ’ αυτών, δίχως όμως έστω την αντίδραση άλλων, εξαπολύουν κατηγορίες και λάσπη και χωρίς να τους απασχολήσει νομικά η όποια πιθανή εμπλοκή ως προς τις αποζημιώσεις και τα δεδουλευμένα (γιατί άραγε;) έβαλαν τις υπογραφές τους. Ξαφνικά τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι (που τότε είχαν έντονες αντιρρήσεις) εργάζονται για ένα κανονικό φύλλο με τον τίτλο της «Ε», υπότιτλο απεργιακή έκδοση των εργαζομένων και τις ευλογίες της ιδιοκτησίας. Προφανώς πλέον φόβοι δεν υπάρχουν…
.
Αυτά για την ώρα και ελπίζω να μην αναγκαστώ να επανέλθω.
.
Καλή δύναμη και καλή τύχη σε όλες και σε όλους…
.
Σωτήρης Μανιάτης
---
Thursday, June 28, 2012 8:55:00 PM GMT+03:00
http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/06/160-20.html
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

... σκέψεις για τον απεργιακό αγώνα της "Ελευθεροτυπίας" ...

*
Κατάληψη ΕΣΗΕΑ
***
*
...και τις επιχειρησιακές του βλέψεις !
.
Εδώ και 6 μήνες οι 800 περίπου εργαζόμενοι στην «Ε» βρίσκονται σε απεργία διεκδικώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Η άλλη επιλογή που είχαν ήταν να συνεχίσουν να δουλεύουν τζάμπα, για έναν εργοδότη που όλα τα προηγούμενα χρόνια πλούτιζε από την εργασία τους. Το ότι δεν διάλεξαν την άμισθη σκλαβιά μπορεί να μη τους κάνει (ούτε αυτούς) «ήρωες της εργατικής τάξης», αλλά τους τοποθετεί καταρχήν ως συνέλευση εργαζομένων στο στρατόπεδο των απεργιακών αγώνων που δίνονται σε διάφορους χώρους για τα αυτονόητα, με τα οποία θέλουν να ξεμπερδεύουν τα αφεντικά.
.
Ο οικονομικός αγώνας για τα δεδουλευμένα έχει πάντα κι ένα στοιχείο εργατικής αντιπαράθεσης που δεν είναι ατομικίστικο και συντεχνιακό, αλλά έντονα ταξικό: το θέμα του μισθού ως de facto διαφοροποίηση συμφερόντων μεταξύ εργοδότη κι εργαζόμενου. Το αφεντικό βλέπει τον μισθό ως κάτι που θα ήθελε να εκμηδενίσει θεωρητικά, ενώ ο εργαζόμενος ως το ελάχιστο που δικαιούται για τη δουλειά του. Όταν λοιπόν το αφεντικό δεν πληρώνει όσα είχαν συμφωνηθεί, οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία. Ως εδώ καλά.
.

Όμως τα στοιχεία εκείνα που διαφοροποιούν τα συντεχνιακά συμφέροντα από τον συνολικό οικονομικό/πολιτικό αγώνα της τάξης, και ίσως αυτά που προσδίδουν στον αγώνα μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης, είναι αφενός η κοινωνικοποίηση του αγώνα και αφετέρου η αλληλεγγύη και η σύνδεση με άλλους αγώνες που υπάρχουν την ίδια περίοδο (κλαδικούς ή μη). Και για τα δύο, η κίνηση των απεργών της Ε ήταν τουλάχιστον ελλιπής, παρόλο που εξελίσσονταν τόσο κλαδικοί (ΑΛΤΕΡ, Κόσμος του Επενδυτή κ.ά.) όσο και άλλοι απεργιακοί αγώνες (Χαλυβουργία, Λουκίσσα, 3Ε Εκτυπωτική κ.ά.). Γι’ αυτή την οπισθοχώρηση του πολιτικού έναντι του συντεχνιακά εννοούμενου οικονομικού αγώνα, ή του συνολικού έναντι του μερικού, είχαμε μιλήσει και πριν από αρκετό καιρό, όταν η συνέλευση εργαζομένων της Ε διαχώριζε τη θέση της από τους άλλους εργαζόμενους στον κλάδο σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή όταν ήταν από τους πιονέρους της μη συμμετοχής του κλάδου μαζί με τους άλλους κλάδους τις ημέρες των γενικών απεργιών.
.
Οι εργαζόμενοι, όταν θέλουν να δώσουν ένα συλλογικό απεργιακό αγώνα, φροντίζουν να φτιάχνουν και δομές αλληλεγγύης και κοινωνικοποίησης του αγώνα που να μπορούν να διασφαλίζουν τη συλλογική τους ύπαρξη ως αγωνιζόμενου σώματος. Αν το θέμα της επιβίωσης του κάθε απεργού/απλήρωτου αφεθεί στην ατομική ευχέρεια του καθενός, τότε δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικός απεργιακός αγώνας, γιατί δημιουργεί απεργούς δύο ταχυτήτων: αυτούς που η τσέπη τους «σηκώνει» μια μακρά απεργία και εκείνους που δυσκολεύονται ακόμα και να επιβιώσουν. Τέτοιες δομές αλληλεγγύης είναι τα απεργιακά ταμεία, που μπορούν να τα ενισχύσουν σωματεία και αλληλέγγυοι. Συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, κινήσεις εξωστρέφειας, καθημερινή παρουσία στο κτίριο, διοργάνωση συζητήσεων/συνελεύσεων ανοιχτών στους εκτός Ε εργαζόμενους και αλληλέγγυους, κ.ο.κ., ήταν πράγματα που θα μπορούσαν να γίνονται σε τακτική βάση, αν όχι σε καθημερινή, και να κρατάνε ζωντανό τόσο τον αγώνα και τους δεσμούς μεταξύ των απεργών (και του έξω κόσμου) όσο και το απεργιακό ταμείο. Οι ελλείψεις ήταν και εκεί σαφείς.
.
Το αφεντικό, ως απάντηση στην απεργία, ζητάει από το κράτος να του επιτρέψει να κηρύξει πτώχευση και να διαγραφούν σταδιακά τα χρέη του προς τους εργαζόμενους, ανάλογα με την πορεία της αναδιάρθρωσης της επιχείρησης που εγγυάται το «άρθρο 99». Εκεί, οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Κάποιοι (η πλειοψηφία, 400 άτομα) καταθέτουν ενάντια στην προσφυγή στο άρθρο 99, ουσιαστικά συνεχίζοντας την αντιπαράθεση για το θέμα του μισθού και στο δικαστικό επίπεδο. Η άλλη επιλογή θα ήταν να παρέμβουν υπέρ της επιλογής του άρθρου 99, όπως έκανε μια μειοψηφία 100 εργαζομένων. Αυτό το στρατόπεδο εργαζομένων ουσιαστικά δέχεται το επιχείρημα του αφεντικού ότι δεν έχει λεφτά και ουσιαστικά ζητάει να διαπραγματευτεί μαζί του για τους όρους με τους οποίους θα συνεχίσει να δουλεύει στο μέλλον ώστε να εξυγιανθεί η επιχείρηση. Εξυγίανση της επιχείρησης σημαίνει απολύσεις, περικοπές, μειώσεις μισθών και τα απλήρωτα δεδουλευμένα περίπατο (για όλους). Από τη στιγμή που εργαζόμενοι τα δέχονται όλα αυτά, παύουν να βρίσκονται στο απεργιακό στρατόπεδο με την έννοια του συλλογικού αγώνα. Κάνουν μεν απεργία, επειδή το αφεντικό την κοπάνησε και δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν, αλλά ουσιαστικά αυτό που επιθυμούν είναι να διαπραγματευτούν, ατομικά και συλλογικά, για την εξασφάλιση της θέσης τους σε μια αναδιαρθρωμένη εφημερίδα χωρίς τα βαρίδια των εργατικών κατακτήσεων και, κυρίως, χωρίς μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Για να σωθεί η όποια Μάνια, άρα και το μαγαζάκι όπου δουλεύουν, είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν τζάμπα και υπερωρίες. Μπορεί μια τέτοια εθελόδουλή στάση να συναντιέται στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ειδικά σε περιόδους οικονομικής στενότητας και 20% ανεργίας, δεν αναιρεί όμως ότι πρόκειται για ατομικό καβάτζωμα (στην καλύτερη περίπτωση) και όχι για συλλογική απεργιακή διεκδίκηση.
.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουν και άλλη μία δυνατότητα: την επίταξη των μέσων παραγωγής και την επαναλειτουργία τους υπό απεργιακό έλεγχο. Η ιδέα της επίταξης των μέσων παραγωγής δεν δοκιμάστηκε γιατί θα ήταν παράνομη, και οι εργαζόμενοι της Ε δεν ήθελαν να ξεφύγουν από τις νόμιμες μορφές δράσης, και ας είχαν απέναντί τους τις παρανομίες του αφεντικού. Δοκιμάστηκε όμως η ιδέα της έκδοσης απεργιακού φύλλου μέσω της χρήσης άλλων παραγωγικών μέσων. Το φύλλο εξαντλήθηκε, παρά τη λύσσα του αφεντικού, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να στηρίζει ακόμα και οικονομικά μια προσπάθεια συλλογικού απεργιακού αγώνα.
.
Όμως, πέρα από ένα πρώτο στάδιο απεργιακής απεύθυνσης στην κοινωνία και μια ελαφρά ριζοσπαστικοποίηση στη θεματολογία του, το φύλλο ήταν φανερό ότι δεν αντιμετωπίστηκε από τους ίδιους τους συντάκτες ως ένα απεργιακό μέσο, αλλά ως ένα μέσο διαπραγμάτευσης της θέσης τους στην αγορά εργασίας. Αυτό έγινε σαφές και μέσα από τη διαφωνία εντός της συνέλευσης των εργαζομένων: θα υπογράφουμε τα κείμενα ή όχι; Και αν η διάθεση για μη υπογραφή των κειμένων δείχνει μια τάση για συλλογική τοποθέτηση μέσα από το απεργιακό φύλλο (καθώς και τον κατανοητό φόβο προς την εργοδοσία), η διάθεση για υπογραφή εμπεριέχει ακριβώς την ατομικιστική ματαιοδοξία και σαμποτάρει την πολιτική ζύμωση μεταξύ των απεργών.
.
Επιδεικνύουν, λοιπόν, οι συγκεκριμένοι ότι μπορούν να βγάλουν ένα φύλλο που να ομοιάζει στην Ε και άρα να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη του αναγνωστικού κοινού της πάλαι ποτέ εφημερίδας. Τονίζουν ότι δεν θέλουν «υπερεπαναστατικότητα» και «αριστερισμούς», παρόλο που τέτοιους πούλαγε πάντα η πλουραλιστική Ε. Εννοούν προφανώς ότι θέλουν να δείξουν εικόνα αντιμνημονιακού διανοούμενου, κι όχι «γραφικού απεργού», στο πολυπόθητο αριστερό αναγνωστικό κοινό.
.
Εν τέλει, με τα δύο πρώτα απεργιακά φύλλα, οι απεργοί της Ε τοποθετήθηκαν μεν συλλογικά απέναντι στην εργοδοσία, ταυτόχρονα όμως διατήρησαν τη σχέση πάτρωνα-πελάτη με το αναγνωστικό κοινό και δεν συνδιαλέχτηκαν μαζί του πάνω στο κοινό ταξικό συμφέρον, όπως επιβάλλουν οι μέρες που ζούμε, αλλά και ο ίδιος ο αγώνας. Γιατί όσο δεν μοιραζόμαστε ισότιμες ταξικές θέσεις μάχης, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ μαζί με την υπόλοιπη αγωνιζόμενη εργατική τάξη, είμαστε καταδικασμένοι να μοιραζόμαστε κοινές ταξικές ήττες.
.
Τα όρια των δύο πρώτων απεργιακών φύλλων (και το ότι δεν επιχειρήθηκε η κυκλοφορία τρίτου, τέταρτου κλπ.) φάνηκαν και στη λογική με την όποια κινήθηκε παράλληλα με τον αγώνα σημαντική μερίδα των εμπλεκόμενων σε αυτά, που προετοίμαζε την ίδρυση και κυκλοφορία ενός νέου συνεταιριστικού φύλλου. Είμαστε οι τελευταίοι που θα κρίνουμε αφ’ υψηλού την προσπάθεια κάποιων απλήρωτων και απολυμένων συντακτών να δουλέψουν συλλογικά για να βγάλουν τα προς τα ζην σε περίοδο κρίσης. Αλλά η συνεταιριστική δομή μιας επιχείρησης δεν την κάνει λιγότερο καπιταλιστική από όλες τις άλλες. Αυτό που μας απασχολεί εδώ ως αγωνιζόμενους μισθωτούς/άμισθους, κι όχι ως επιχειρηματίες του εαυτού μας, είναι ότι η αντιφατική αγωνιστική προσπάθεια που ξεκίνησε με τα δύο απεργιακά φύλλα σταμάτησε όχι τόσο λόγω της επίθεσης της ιδιοκτήτριας και των υποτακτικών της, όσο εξαιτίας της λογικής ότι η λύση στην κρίση δεν βρίσκεται μέσα από τον συλλογικό απεργιακό αγώνα, αλλά μέσα από καινούριες επιχειρηματικές προσπάθειες που ψάχνουν ζωτικό χώρο και πελάτες στην ούτως ή άλλως ευρισκόμενη σε κρίση αγορά των παραδοσιακών ΜΜΕ. Αυτή η επιχειρησιακή λογική προφανώς δεν χωράει όλους/ες τους συντάκτες, τεχνικούς, διοικητικούς της Ε. Ενδεχομένως δε να προωθεί το καινούριο φύλλο με ένα προκάλυμμα αυτοδιαχείρισης και «εφημερίδας των συντακτών», τη στιγμή που η απεργιακή λογική της αυτοδιαχείρισης υποστηρίχθηκε μόνο από μια μικρή μειοψηφία απεργών, αντιμετωπίζοντας τη χλεύη και την ειρωνεία όλων των υπόλοιπων για τη «γραφικότητα» της.
.
Έχουμε επομένως δύο ανταγωνιστικές λογικές μέσα σε μια απεργία, που και οι δύο ολοφάνερα βάζουν σε πρώτη μοίρα την εξασφάλιση κάποιων θέσεων εργασίας σε ένα μελλοντικό/διάδοχο επιχειρησιακό φύλλο. Η μία λογική κοιτάει να εξασφαλιστούν οι φορείς της μέσω διαπραγματεύσεων για το νέο μνημονιακό καθεστώς, που θα τους διασφαλίσει μια θέση στο παραδοσιακό αντιμνημονιακό φύλλο. Η άλλη λογική κοιτάει να εξασφαλιστούν οι φορείς της μέσω του να γίνουν συλλογικά αφεντικά ενός νέου αντιμνημονιακού φύλλου. Σε καμία από τις δύο εκδοχές –στις όποιες όσοι/ες εμπλέκονται δεν ταυτίζονται απόλυτα στις επιλογές και την στάση τους, ενώ υπάρχει πάντα και μια ριζοσπαστική μειοψηφία που «περισσεύει»– δεν χωράει το σύνολο των τεχνικών, διοικητικών, συντακτών, που όλοι μαζί πλήττονται από τη μνημονιακή επίθεση των αφεντικών. Πρόκειται λοιπόν για κινήσεις που προσφέρουν μεν μια προοπτική ατομικής επιβίωσης στην κρίση, θυσιάζοντας όμως τη συλλογική διεκδίκηση των απεργών. Το απεργιακό σώμα έχει ως μοναδικό ενοποιητικό στόχο τη νομική διεκδίκηση των δεδουλευμένων, έναν στόχο που ακόμα κι αυτόν τον υποτιμά με την ίδια του τη στάση, όταν μετά την απόρριψη την προσφυγής στο άρθρο 99, αντί να υπερθεματίσει πάνω στη δικαστική νίκη όλων των εργαζομένων, αρκείται σε μια καταγγελία του «στρατοπέδου» της «αυτοδιαχείρισης».
.
Αν τα δύο πρώτα απεργιακά φύλλα ήταν αντιφατικά ως προς την απεργιακή τους κατεύθυνση, τα (τύποις) απεργιακά φύλλα που κυκλοφόρησαν μετά την απόρριψη της προσφυγής στο άρθρο 99, από τους εναπομείναντες στη συνέλευση των εργαζομένων, ήταν σίγουρα ξεκάθαρα ως προς την στόχευση τους: την επανεκκίνηση της κυκλοφορίας του φύλλου, με τους εργαζόμενους απλήρωτους και με τον αντιμνημονιακό αέρα του ΣΥΡΙΖΑ να φυσάει στα πανιά του ξαλαφρωμένου καραβιού. Αν για ένα διάστημα, μέχρι να δει και το αφεντικό πώς θα προχωρήσει, η επανεκκίνηση του φύλλου μπορεί να παρουσιάζεται και ως απεργιακό μέσο, ακόμα καλύτερα για τους ιδιοκτήτες, σ’ έναν τόπο όπου για τόσες δεκαετίες η πολιτική του ΠΑΣΟΚ παρουσιαζόταν ως σοσιαλιστική. Οι ίδιοι συντάκτες που διαχώριζαν τη θέση τους από τα δύο πρώτα απεργιακά φύλλα, για να μη μπουν στη «μαύρη λίστα» της εργοδοσίας, τώρα είναι πρωτεργάτες στο στήσιμο των τελευταίων φύλλων, υπό τις κρυφές ή λιγότερο κρυφές ευλογίες της ιδιοκτήτριας. Το ότι στην έκδοση των (τύποις) απεργιακών φύλλων μαζί με τους υποτακτικούς της εργοδοσίας συμμετέχουν και αρκετοί ακόμα εργαζόμενοι/ες που θεωρούν ότι συνεισφέρουν έτσι στον αγώνα για τα δεδουλευμένα τους, χωρίς να προβληματίζονται για τις ορθάνοιχτες πόρτες της ιδιοκτήτριας στην έκδοση του φύλλου, είναι ένα γεγονός που επισφραγίζει την ήττα της απεργιακής λογικής έναντι της συναισθηματικής πρόσδεσης στην ίδια την επιχείρηση (που «δεν ήταν σαν τις άλλες», που «την πολέμησαν τα συμφέροντα» κλπ.)
.
Τα απεργιακά φύλλα και η έννοια της εργατικής αυτοδιαχείρισης αποκτούν ιδιαίτερη ταξική σημασία σε εποχές κρίσης, υψηλής παραγωγικής δύναμης των εργαζομένων και ταυτόχρονης μισθολογικής ασφυξίας από την πλευρά των αφεντικών, όταν τα αφεντικά δε δίνουν φράγκο ενώ οι εργαζόμενοι έχουν άπειρη εργατική δύναμη για να συνεχίσουν την παραγωγή. Εμάς, ως συνέλευση μισθωτών/άμισθων. μας ενδιαφέρει η απεργιακή χρήση αυτών των μέσων, κι όχι η επιχειρησιακή, είτε στη συνεταιριστική της μορφή, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μια ατομική/παρεϊστική διέξοδο από την ανεργία και τη μισθωτή σκλαβιά με τη μορφή της αυτοαπασχόλησης, είτε στη συντεχνιακή της μορφή, που ταυτίζεται με την εργοδοσία στην αγωνία της για τη διάσωση του «ιστορικού ονόματος». Η όποια κριτική στάση απέναντι στον αγώνα των απλήρωτων της Ε δεν έχει ως σκοπό να τους δείξει τον «ορθό» επαναστατικό δρόμο, αλλά να εξαγάγει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για όποιον/α επιζητά απεργιακές/ταξικές κι όχι ατομικές/συντεχνιακές απαντήσεις στην κρίση. Γιατί οι σχέσεις αγώνα που αναπτύχθηκαν μέσα από τις αντιφάσεις αυτής της απεργίας και της ριζοσπαστικής δράσης μιας μειοψηφίας «γραφικών» που μιλούσαν για κοινωνική αλληλεγγύη και πραγματική αυτοδιαχείριση είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα πατήσει οποιαδήποτε νικηφόρα απεργία διαρκείας στο μέλλον. Γιατί, εντέλει, υπάρχουν «ήττες» που μπορεί να αποδειχθούν χίλιες φορές σημαντικότερες από τις «νίκες».
.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*


Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

... Πρακτορεία Διανομής: "Δεν υπάρχει φως" !!!


*
Τυπολογίες
***
*
Σε συνενώσεις κλάδων
προχωρούν τα δύο Πρακτορεία Διανομής
.
Κοντά σε συμφωνία βρίσκονται οι συζητήσεις που εδώ και καιρό γίνονται μεταξύ των δύο Πρακτορείων Διανομής Τύπου «Άργος» και «Ευρώπη» για συνεργασία στο επίπεδο συνενώσεων κλάδων και συγχώνευσης των δικτύων (διακίνηση, υποπρακτορεία κ.λπ.), με μοναδικό στόχο να μπορέσουν, λόγω της μεγάλης μείωσης των πωλήσεων, με περικοπές να επιβιώσουν.

Συγκεκριμένα οι συζητήσεις αφορούν την ενοποίηση του στόλου των αυτοκινήτων, της μεταφοράς και της διανομής. Από την υλοποίηση αυτού του στόχου προβλέπεται ότι η συνολική δαπάνη θα περιοριστεί περίπου στο μισό!
Επίσης ο σχεδιασμός προβλέπει και την ενοποίηση των Logistics.
Ακόμη, στο τραπέζι υπάρχει πρόταση για τετραήμερη εργασία, σε δύο βάρδιες, εκ περιτροπής, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν απολύσεις.
Όλα αυτές οι κινήσεις γίνονται λόγω της τεράστιας πτώσης της κυκλοφορίας των εφημερίδων και των περιοδικών. Για το 2012 προβλέπεται μια ακόμα μείωση 35 με 40%, που αν προστεθεί στις απώλειες από το τέλος του 2009 μέχρι σήμερα η συνολική πτώση φθάνει στο 60%!
Και τα χειρότερα δεν έχουν φτάσει. Χαρακτηριστική είναι η φράση στελέχους ενός από τα δύο πρακτορεία: «Δεν υπάρχει φως»!
Οι εκτιμήσεις γι’ αυτό που έρχεται είναι ότι δύσκολα θα αντέξουν οι ημερήσιες πολιτικές εφημερίδες. Εκεί θα υπάρξει ξεκαθάρισμα… Το ίδιο και στις ημερήσιες αθλητικές, ενώ τα πράγματα θα είναι βουνό για τις οικονομικές.
Εκεί που διαβλέπουν να κρατάνε δυνάμεις είναι οι εβδομαδιαίες, με άποψη, ανάλυση και έγκυρη ενημέρωση, προς τις οποίες μετακινείται αναγνωστικό κοινό, που με τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων δεν μπορεί να αγοράζει κάθε μέρα εφημερίδα, ενώ μία την εβδομάδα έχει ακόμα την οικονομική δυνατότητα να παίρνει.
Επίσης, εκτιμούν ότι από τα περιοδικά θα αντέξουν τα εξειδικευμένα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

... Εκτυπώσεις - έχει πάτο το βαρέλι; ...


*
typografeio.blogspot
***
*
Μειώθηκαν ακόμη περισσότερο
οι θέσεις εργασίας
στον κλάδο των εκτυπώσεων
Στις αρχές του 2012 οι απασχολούμενοι στη μεταποίηση αντιπροσώπευαν το 9,78% του συνολικού αριθμού των απασχολουμένων στη χώρα, έναντι 10,50% στις αρχές του 2011 και 12,57% στις αρχές του 2007, καθώς η κρίση προκαλεί περαιτέρω αποβιομηχανοποίηση της χώρας.
Μείωση παρουσίασε κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012, σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2011, ο αριθμός των εργαζομένων στους 22 από τους 24 βιομηχανικούς κλάδους.
Συγκεκριμένα, ο αριθμός των εργαζομένων στη βιομηχανία εκτυπώσεων και προεγγεγραμμένων μέσων μειώθηκε κατά 7.074 εργαζόμενους, δηλ. από 22.559 άτομα περιορίστηκε στα 15.485 άτομα, με ποσοστιαία μείωση των θέσεων εργασίας κατά 31,4%.
Η βιομηχανία των εκτυπώσεων και προεγγεγραμμένων μέσων ήταν ένας από τους δέκα κλάδους με τον μεγαλύτερο αριθμό απασχολουμένων τους πρώτους μήνες του 2012.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

... Γιάννης Φοβάκης: "Κύριε Γιώργο ..." ...


*
Γιάννης Φοβάκης
***
*
Ανθρωποφαγία τέλος, παρακαλώ...
.
Καταρχάς, κύριε Γιώργο Παπαδόπουλε-Τετράδη, να πω ότι η συναδέλφισσα Αφροδίτη Πολίτη ό,τι γράφει και καταμαρτυρεί είναι πέρα γιά πέρα αληθινό.
.
Αναγνωρίζω την ικανότητά σας να κάνετε το άσπρο μαύρο, να μπερδεύετε τον αναγνώστη, τόση πείρα άλλωστε... και επί της ουσίας να μην διαψεύδετε σε τίποτα όσα αναφέρει για την αντεργατική συμπεριφορά σας στις συνελεύσεις, παράλληλα με τον άσπονδο - όπως αφήνετε να εννοηθεί - φίλο σας Στάθη  (που μας συνιστούσε νηφαλιότητα στο όνομα της  "αντιμνημονιακής φωνής").
.
Και μην ξεχνάτε, κύριε Γιώργο ότι εσείς, τότε, είχατε κάποια εισοδήματα σε αντίθεση με τους εκατοντάδες εξαθλιωμένους απλήρωτους πέντε μήνες τότε εργαζόμενους...
.
Όταν επιτέλους ο κόσμος κατανόησε ότι δεν πάει άλλο, ξεκίνησε η απεργία - προς απογοήτευση αρκετών που θα ήθελαν να δουλεύουμε για 0 ή 100 ή 200 ευρώ  για να "έχουν δουλειά" ή να ικανοποιούν τη ματαιοδοξία τους γράφοντας με τη στιβαρή πένα τους.
.
Περιμένω την απόλυσή μου για να μπορέσω να πάρω ένα γαμ...νο επίδομα ανεργίας όπως οι περισσότεροι. Το αν θα βρω κάποια στιγμή δουλειά για να μπορέσω να ζήσω  - και όχι για να "ανοίγω τα μάτια στον τυφλό λαουτζίκο με τα γραπτά μου" - μου το επιτρέπετε, ελπίζω.
.
Οι πληροφορίες που είχατε  από τα πιεστήρια δεν σας ενημέρωσαν για τους τόνους χαρτιού που έφταναν στο Κορωπί εκείνες τις τελευταίες ημέρες του Δεκεμβρίου;
Δεν θέλαμε την πτώχευση, κύριε Γιώργο, θέλαμε να δουλεύουμε και να πληρωνόμαστε.
.
Όσο για την Αριστερά ή την άλλη, την ελιτίστικη, τη δήθεν, γνωρίζω ότι σας πρότεινε ο Μανώλης Γλέζος για τη Β΄ Αθηνών... Ξέρω, δεν μπορούσατε να αρνηθείτε γιατί έπρεπε να μας σώσετε, μεγάλο το βάρος... Και ο χλευασμός στον ΣΥΡΙΖΑ, όλο το προηγούμενο διάστημα πού πήγε; Τα γραπτά σας; Οι αγώνες σας;
.
Κύριε Γιώργο, έτσι μου 'ρθαν, έτσι τα 'γραψα...
.
Με τιμή
.
α) Ο "δεν τα ξέρω όλα" οργισμένος και προ της οικονομικής εξαθλίωσης Εργάτης Τύπου,
β) Μέλος της "Ανασυγκρότησης"  συνδικαλιστικής παράταξης Τεχνικών Τύπου Αθηνών-ΕΤΗΠΤΑ,
γ) Πρώην μέλος της Εργασιακής Επιτροπής της "Ε", με παρουσία και στα δύο απεργιακά φύλλα, κάτω από τον τίτλο "ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ" - χωρίς την παρότρυνση διευθυντικών στελεχών (η προσπάθειά τους άλλωστε το αντίθετο επεδίωκε)... με τις αμπαρωμένες τότε πόρτες της Χ.Κ. που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη για να μην εκδοθούν τα φύλλα - και τις υπογραφές "καλών", "αγωνιζόμενων" συναδέλφων ενάντια σε αυτά,
δ) Ανένταχτος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στο Ίλιον,
ε) Αυτόφωτος, όχι επιπόλαιο παιδάκι - όπως μου λένε στο φιλικό μου και όχι μόνον περιβάλλον -, άρα και με μεγαλύτερη αντίσταση στην κάθε "καθοδήγηση", σε αντίθεση με μερίδα συναδέλφων, κύριε Γιώργο...
.
Γιάννης Φοβάκης

Υ.Γ.: ... χαιρετίσματα στους δορυφόρους, γενικά ...
Υ.Γ.1: ... έχετε σκεφθεί, κύριε Γιώργο, μήπως ότι για όλα αυτά που τραβάμε φταίει αποκλειστικά και μόνον η εργοδοσία;
.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

... Δημ. Ψαρράς: Για τον κ. τέως διευθυντή της "Ε", ολίγα ...

*
Δημήτρης Ψαρράς
***
*
Ο καιρός των συκοφαντών
*
"... Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής
θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο ..."
.
Απαντώντας σε κείμενο της Αφροδίτης Πολίτη σχετικά με την Ελευθεροτυπία, ο μέχρι πρότινος διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας κ. Παπαδόπουλος Τετράδης, ξεσπάει σε έναν απίστευτο οχετό λάσπης εναντίον της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός και ειδικά εναντίον μου, επικαλούμενος σημεία και τέρατα και συκοφαντώντας ανοιχτά όχι μόνο εμάς, αλλά και ολόκληρο τον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων της Χ.Κ. Τεγόπουλος, υπαινισσόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η απεργία μας που αποφασίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των εργαζομένων της εταιρείας υπήρξε σωτήρια για την …εργοδοσία.

Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν θίγομαι από τη βαθιά απέχθεια και το ξέχειλο μίσος που αποπνέει το γραπτό του κ. τέως διευθυντή. Είναι αλήθεια ότι μας χωρίζει ένα πολιτικό και δημοσιογραφικό χάος και μπορώ να αντιληφθώ την ανήμπορη λύσσα που θα αισθάνθηκε κάποιες φορές όταν έβλεπε να δημοσιεύονται οι έρευνές μας, τις οποίες με τέτοια βδελυγμία αποτάσσεται. Αλλά αυτό ήταν η συνταγή της παλιάς καλής Ελευθεροτυπίας. Η δυνατότητα συνύπαρξης τόσο αντίθετων απόψεων όσο οι δικές μας και του κ. τέως διευθυντή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει από πρώτο χέρι αυτή τη διαφορά, συγκρίνοντας τα δικά μας κείμενα (που είναι αναρτημένα στον ιστότοπο του Ιού, www.iospress.gr) και τα δικά του που βρίσκονται στον ιστότοπο της Ελευθεροτυπίας (www.enet.gr).


Αρκούμαι σε ένα παράδειγμα. Για να αντικρούσουμε τη λογική του μνημονίου αφιερώσαμε ως Ιός μια μεγάλη έρευνα στο «Μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19.9.2010). Την ίδια περίοδο, ο τέως κ. διευθυντής αφιέρωνε το ένα κείμενο πάνω στο άλλο για να υπερασπιστεί ακριβώς αυτό τον μύθο. Σταχυολογούμε πρόχειρα:


«Ο διεφθαρμένος μηχανισμός του Δημοσίου δεν παράγει τίποτε, εκτός από ελλείμματα και την ανηθικότητα να πληρώνεται για να μην εργάζεται πραγματικά» (18.4.2011). «Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να θρέφει έναν μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Έναν μηχανισμό, που αντιθέτως επιβαρύνει με την αντιπαραγωγικότητά του» (11.2.2010). 


Την ίδια περίοδο υμνούσε τις Τράπεζες που επρόκειτο να συγχωνευτούν: «Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία. Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή. […] Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία, που του παρέχει το πολιτικό κομματικό σύστημα, που κυβερνά. Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών» (30.8.2011).


Αλλά τι παραπάνω λέει η Τρόικα και το Μνημόνιο;


Όσο για τον όψιμο αντιπασοκισμό που επικαλείται ο κ. τέως διευθυντής ασφαλώς ξέχασε πώς υποδέχτηκε η στήλη του την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ενός φαύλου κομματισμού τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Ο μεγάλος εχθρός του Γ. Παπανδρέου δεν είναι και δεν θα είναι ούτε η Ν.Δ. ούτε η Αριστερά. Θα είναι οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί της διοίκησης» (8.10.2009).

.
Εκεί που το πράγμα καταντά γελοίο είναι στο σημείο που ο κ. τέως διευθυντής μάς καταλογίζει υπερβολική ενασχόληση με «ακροδεξιά γκρουπούσκουλα». Για όποιον δεν κατάλαβε, πρόκειται για τις αποκαλυπτικές έρευνές μας για τη ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή, παρά τον εφησυχασμό της τότε διεύθυνσης ότι «δεν έχει κανένα μέλλον το θέμα». Δεν είναι ανάγκη να έχει τιμηθεί κανείς με το Πούλιτζερ για να αντιληφθεί ποιος δικαιώθηκε από τα πράγματα.

Μπορεί καθένας να διαβάσει και να κρίνει. Εμείς τουλάχιστον δεν τον ψέγουμε για τις απόψεις του. Καλά κάνει και τις έχει. Αλλά πάει πολύ να μας εγκαλεί για τις δικές μας.


Είναι ακόμα δικαίωμά του να θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αλέκου Φιλιππόπουλου και του Σπύρου Μελά. Ποτέ δεν είναι αργά να αποδείξει αυτές του τις ικανότητες. Εμείς θα περιμένουμε.


Η αντιπαράθεση είναι άχαρη. Γιατί αντίθετα από το έργο άλλων εργαζομένων, το έργο των δημοσιογράφων είναι ορατό και πάντα προσβάσιμο, κατά συνέπεια μπορεί καθένας να κρίνει. Δεν θα έμπαινα, λοιπόν, στον κόπο να σχολιάσω το κείμενο του κ. τέως διευθυντή, αν δεν περιέχονταν σ’ αυτό ορισμένες καθαρά συκοφαντικές αναφορές, τις οποίες ο κ. τέως διευθυντής παραθέτει αν και γνωρίζει ότι είναι απολύτως ψευδείς.


Η πιο ακραία απ’ αυτές τις συκοφαντίες είναι ότι δήθεν εμείς (εγώ προσωπικά σε συνεργασία με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ!) «πιέσαμε αφόρητα» να απολυθεί! Το ψέμα είναι ολοφάνερο, γιατί βέβαια είναι αστειότητα ότι εμείς είχαμε τη δύναμη να «πιέσουμε» οποιονδήποτε, όντας οι ίδιοι υπό δίωξη μέσα στην εφημερίδα μας. Αλλά η συκοφαντία περιλαμβάνει και μια πονηριά. Γιατί ο κ. τέως διευθυντής δεν «απολύθηκε» ποτέ. Συνταξιοδοτήθηκε κανονικά, πήρε την αποζημίωση συνταξιοδότησης και παρέμεινε στην εφημερίδα, δημιουργώντας μια μονοπρόσωπη ΕΠΕ, η οποία υπέγραψε σύμβαση συνεργασίας με την εταιρεία Χ.Κ. Τεγόπουλος. Αυτή η φάμπρικα, η οποία ισχύει και για τα τρία διευθυντικά στελέχη της τελευταίας περιόδου της εταιρείας είναι βέβαια απαράδεκτη. Το νόμιμο και το ηθικό που λέει κι ο άλλος. Δεν απολύθηκε λοιπόν ο κ. τέως διευθυντής: λύθηκε η σύμβαση μεταξύ των δύο εταιρειών, για λόγους που γνωρίζουν μόνο αυτές οι εταιρείες. Και βέβαια είναι αστείο να μιλά για εσμούς και βόθρους ή για κολλητηλίκια με την ιδιοκτησία, εφόσον αυτός είναι που διορίστηκε στη διεύθυνση από αυτή ακριβώς την ιδιοκτησία. Το πώς και γιατί τα χάλασαν ας μας το πει ο ίδιος.


Παρόμοιας ποιότητας είναι και οι άλλες κατηγορίες που μας απευθύνει ο κ. τέως διευθυντής. Όπως η «κατηγορία» ότι δεν μετείχαμε στη σύσκεψη. Αλλά σ’ αυτή μετέχουν τα διευθυντικά στελέχη και οι αρχισυντάκτες. Εμείς ούτε ποτέ διοριστήκαμε σε διευθυντικές θέσεις ούτε βέβαια κληθήκαμε σε καμιά σύσκεψη. Και είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι δεν κόπηκε η στήλη του Ιού, αλλά απλά έγινε οικονομία στο χαρτί  του Σαββατικάτικου φύλλου. Και του Κυριακάτικου; Όχι μόνο «κόπηκε» ο Ιός, αλλά –πράγμα πρωτοφανές- απαγορεύτηκε να δημοσιευτούν και οι επιστολές διαμαρτυρίας αναγνωστών (πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών, βουλευτών, κ.α.), με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν 2.000 υπογραφές για το πρωτοφανές (για την Ελευθεροτυπία) κρούσμα λογοκρισίας.


Όσο για τη στάση του απέναντι στις απεργίες ο κ. τέως διευθυντής είχε κάθε δικαίωμα να ψηφίζει υπέρ ή κατά (όσο και αν είναι ελαφρά καταχρηστική η παρουσία διορισμένων διευθυντών σε παρόμοιες συνελεύσεις). Αυτό που δεν είχε δικαίωμα είναι να παραβεί την απόφαση της συνέλευσης που ζήτησε να δημοσιευτεί ένα από τα πρώτα ψηφίσματά μας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας (6.9.2011). Ο κ. τέως διευθυντής το δημοσίευσε στη σελίδα 50, επικαλούμενος το διευθυντικό του δικαίωμα επειδή, όπως είχε δηλώσει, το ζήτημα της Ελευθεροτυπίας δεν ενδιέφερε τον κόσμο!

  
Αντίθετα από τον κ. τέως διευθυντή, ο οποίος εντόπισε το πρόβλημα της Ελευθεροτυπίας στο μακρινό 2002, εγώ θεωρώ ότι η κρίση στην εφημερίδα άρχισε να εκδηλώνεται όταν η ιδιοκτησία και η διεύθυνση απομακρύνθηκαν από τις αρχές του πλουραλισμού και της ελευθερίας των συντακτών που χαρακτήρισαν το δημοσιογραφικό αυτό εγχείρημα από το ξεκίνημά του και αρκέστηκαν στις προσωπικές τους αυλές. Σ’ αυτά έχει ευθύνη και ο ίδιος ο κ. τέως διευθυντής. Και επειδή πολύ όψιμα θυμήθηκε την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα του θυμίσω το κείμενό μου για την απόρριψη της αγωγής Βγενόπουλου κατά Τσίπρα, το οποίο ο ίδιος σε συνεργασία με τη διευθύντρια αποφάσισαν να περιορίσουν σε 200 (από 800) λέξεις, παρά το γεγονός ότι το θέμα ήταν αποκλειστικό και η δικαστική απόφαση ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική για τον επιχειρηματία-τραπεζίτη. Μήπως έχει ξεχάσει ότι ήταν ο ίδιος που έγραφε ότι «το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ξοδεύει τον χρόνο του και τον χρόνο των πολιτών σε πετροπόλεμο λυκειακής ηλικίας, αυτοϊκανοποιούμενος με τις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα συγκρούσεις δρόμου και χωραφιών» (18.4.2011);


Τώρα από τη σελίδα του στο facebook υπόσχεται «ξεκαθάρισμα» και στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι γνωρίζει, λέει, «ποιοι προωθούν μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους τύπους» (σ.σ. δηλαδή εμάς!). «Οι οποίοι είναι και στελέχη γύρω από τον πρόεδρο», αλλά «δεν θα τους ονομάσω τώρα». 


Αυτό είναι το δημοσιογραφικό και πολιτικό ποιόν του ανθρώπου. Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο.

---
Σκίτσο: Θανάσης Πέτρου
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*